Möge

1. Elk ên sin Mög', säd' Hans Fink, un red' up de gäl Wörtel. – Hoefer, 273.

¹) Möge = Vermögen, Mögen, Willen, Appetit, Geschmack, Gout. (Frommann, VI, 241.) – Jeder nach seinem Geschmack, sagte Hans, und ritt auf der gelben Wurzel (Mohrrübe).

2. Elk ên sîne Môge, de Bôr itt Röve. – Schütze, III, 105; Richey, 165.

Frz.: Chacun a son goût.

3. Elk sin Möge. – Eichwald, 1321; Hauskalender, I.

4. Elk sin Möge, säd' de Bûr (Jung), ick lüst (oder: do êt he) Fîgen. (Oldenburg.) – Firmenich, I, 233, 58; Eichwald, 924; Hagen, 101, 7; Frommann, IV, 286, 415; Bueren, 410; Hoefer, 540; Stürenburg, 151^b; Hauskalender, III.

Auch: Elk sîn Möge, ick ät (esse) Fîgen.

Holl.: Elk zijn meug, zei Sijmen, en hij at eene beursche peer. – Ieder zijn meug, zei de boer, en hij at paardenkeutels voor vijgen. (Harrebomée, II, 85^a.)

5. Elk sîn Möge, sed de Düwel, do êt he Torf mit Theer. – Firmenich, I, 232, 58; Hagen, 101, 7; Hoefer, 1038; Schlingmann, 362.

6. Elk sîne Möge, sä de Bûr, do êt he 't Kind sînen Brê up. (Oldenburg.) – Hagen, 101, 7; Firmenich, I, 233, 58; Hoefer, 156.

Holl.: Ieder zijn meug, zei de boer, en hij zoende zijn kalf. (Harrebomée, I, 376^a.)

7. En ider no sin Môg, sei den (der) Bûr, do frôt he de Fîgen met en Mesgaffel. (Meurs.) – Firmenich, I, 403, 162.

8. En ider no sinn Môg, sei den Bûr, do frôt he Speck met Fîgen. (Meurs.) – Firmenich, I, 403, 162; Hoefer, 155.

9. Jeder na sin Mögd, de ên de Moder, d' anner de Dochter. (Holstein.)